Kiedyś wpadł mi do głowy taki pomysł. Ale jakoś nie było okazji namalować. To kopia pewnego obrazu. Namalowana dla rodziców z okazji rocznicy ślubu.

Obraz malowany techniką akrylową na płótnie. Rozmiar 50x40cm.

Udostępnij

Już dawno chciałam ten obraz namalować. Złocenie zrobione wcześniej czekało do wielkiego tygodnia, żeby powstała reszta. Takie moje osobiste przeżywanie Triduum Paschalnego. W zasadzie z bezsilności modlitwy.

Udostępnij

Tym razem padło na skrzypka. Portret Davida Garet’a. Malowany w technice akrylowej, zawerniksowany. Rozmiar 50x40cm.

Udostępnij

Pamiętam ze wsi z dzieciństwa jak dziadek, albo rodzice jechali wozem w konia. Uwielbiałam jeździć wozem, więc takich okazji nie przepuszczałam. A już hitem lata było jechanie na wysokachnej kupie siana, albo słomy. Na słomie było gorzej bo drapała i obłaziło nią ubranie, a potem też gryzło. Dziś nie do pomyślenia… Dziadek i rodzice nauczyli mnie powozić takim wozem i dawali poprowadzić na bocznej drodze, gdzie nie jeździły duże samochody. Ale się czuło moc. Koń duży, a dzieciak prowadzi… Pamiętam też, jak do miasta ludzie wozami przyjeżdżali. Wuj i stryj często „parkowali” koło mnie. Wtedy koniki sobie głaskałam. Najbardziej pamiętam ostatniego konia z naszego gospodarstwa, Kasztankę. Młoda była i dawała czadu nim ją oswoili z wozem i pracami w polu. Potrafiła z pola uciec sama przypięta do wozu… albo walić kopytami w stajni, jak nie była urobiona i wybiegana. I to doprowadziło do tego, że rozwaliła nogę i wdał się tężec. Nie wróżono jej życia. Konie na to wtedy padały mimo leczenia. Nie jadła z tydzień. Zachodziłam do niej do okna stajni stawałam na skrzynkę bo nie sięgałam i mówiłam do niej, czasem dała się pogłaskać, ale nic nie jadła. Po ok. tygodniu dałam jej trawki i zjadła, poleciałam do domu z wieścią: ” Kobyła żre!!!” Zlecieli się wszyscy. Koń uratowany. Sprzedali go niedługo jednak i było mi jej szkoda.
Zawsze marzyłam, żeby zrobić kilka zabawek ludowych. W wolnych chwilach powstała pierwsza z nich. Niby prosta, a jednak okazała się pracochłonna. Najważniejsze, że cieszy oko. Nie da się jednak tego komercyjnie robić, bo musiała by kosztować ze 200zł, a kto da za nią tyle…?
Konik z kloców z palet, wóz z listewek z markietu, koła z pieńka jabłoni, uprząż z rzemyka, którego mimo że było 2m, to zbrakło. Malowana akrylami i lakierowana. Całość ma długość 43cm.

Udostępnij

Jakiś czas temu pewien mój kolega dał na Facebook’u ogłoszenie w stylu: „kto namaluje mi coś ze zdjęcia?”. Zapytałam o co chodzi i tak się zaczęło. Trzeba było na podstawie pewnego obrazu namalować portret Benedykta XVI. Podjęłam się. Na początku wydawało mi się to łatwiejsze niż było w rzeczywistości.

Papież Benedykt XVI ogólnie nie cieszył się chyba wielką sympatią zwyczajnych wiernych. Po pontyfikacie Jana Pawła II nie było mu łatwo. Ciągle go porównywano z poprzednikiem, a jako nieugięty stróż zasad wiary katolickiej i chyba też z tego, że jest Niemcem, nazywano go „pancernym kardynałem”. Taki też poniekąd wydawał się także mi, do czasu przeczytania książki: „Ostatnie rozmowy”. Odsłania ona ludzkie oblicze Papieża Benedykta XVI i jego świadomość, że jest na ostatniej prostej.

Obraz skończyłam 28. lutego, dokładnie w piątą rocznicę abdykacji Benedykta XVI z urzędu Papieża. Taka też adnotacja pojawiła się drugiej stronie obrazu. Samą decyzję o abdykacji uważam za mądrą. Mam też świadomość, że żyjemy w czasach gdy jest dwóch papieży, a to często się nie zdarza.

Udostępnij