W maju równolegle zaczęłam malować dwa obrazy Dobrego Pasterza. Moje osobiste doświadczenia mnie do tego przynaglały. Jeden obraz to ten z wpisu: Czy Bóg jest dobry? Po paru miesiącach w zupełnie innych okolicznościach duchowych, przyszedł czas na dokończenie drugiego obrazu, który stał w pracowni pozłocony. Po gorących letnich tygodniach, które wydawały się, że będa trwać wiecznie przyszły chłodniejsze, deszczowe dni, krzyżujące plany wyprawy rowerowej, czy kajakowej. Trzeba było wypełnić czymś czas… Po skończeniu obraz mnie jakoś zachwycił, co akurat nie zawsze się zdarza.

Ostatnio ktoś zarzucił mi, że tak mało swoich przemyśleń piszę… Faktycznie przez lata strona ewaluowała od osobistego bloga w kierunku sztuki. Nie zawsze jest co napisać, nie zawsze chcę pisać, bo daleko mi tu do wewnętrznego ekshibicjonizmu. Ale tym razem napiszę…

Otóż gdy ten obraz czekał w pracowni na werniksowanie, zajrzła tam moja mama (lat 81) i powiedziała tak: „O jaki ładny Pan Jezus do owieczki się przytula…”. To zdanie jak to mówią „rozwaliło system”. Bo ja malując ten obraz myślałam, że Pan Jezus owieczkę przytula, a nie się przytula. Prawie to samo, a jednak nie to samo. Tak Pan Jezus też pragnie się do nas prztulić i być przez nas przytulonym…

Niech zdjęcia mówią same za siebie…

Temat Najświęszego Serca Jezusa co roku w czerwcu do mnie wraca. W tym roku jakoś szczególnie mocniej. Pod wpływem osobistych przezyć, a także filmu „Najświętsze serce”. Dziś właśnie jest ta konkretna uroczystość. Temat ten był kiedyś przeze mnie malowany i opisywany. Polecam go zgłębić. Najświętsze Serce jezusa ufam Tobie. I tyle i aż tyle…

Umieściłam ten obraz dziś na FB, w pewnej grupie. Diabeł chyba nie wytrzymał i wyrzygał się komentarzami użytkowników. Skąd w ludziach tyle jadu? Mam nadzieję, że kiedyś spotkają się z Jezusem i oby to było radosne spotkanie. Prawda o ludziach bywa bywa bolesna. Cieszy mnie jednak większy pozytywny odzew.

Dużo ostatnio pytań stawiam Panu Bogu. O wiarę, sens, Jego dobroć, czy dopuszcza cierpienie, itp. Odpowiedzi najczęściej nie znajduję, a te które są jakoś nie do końca satysfakcjonują. Wierzę, że one są, tylko ukryte. Usłyszę i zobaczę je pewnie dopiero po drugiej stronie życia. Wiara moja jednak jest taka słaba, że „naczynie gliniane” wydaje się przy niej pancerną twierdzą.

Całe moje życie jest w pewnym sensie poszukiwaniem. I czasem z natchnienia chwili powstają takie obrazki.

Tym razem namalowałam dwa portrety aktorów: Johny Deep w aranżacji z reklamy Dior oraz Gary Oldman jako Syrius Black z Harrego Potera. Jak zawsze przy portretach martwię się, żeby byli na nich podobni do siebie w realu.