Dzisiaj jest Uroczystość Trójcy Świętej i specjalnie na nią starałam się skończyć renowację tej figury. Tym razem jest to rzeźba Boga Ojca i Syna Bożego z feretronu Trójcy Świętej. Całość wykonana w drewnie. Figura była niby po „renowacji”, niby starannej (bo gorsze widziałam) lecz nie spełniającej oczekiwań. Głównym problemem była słaba jakość malowania twarzy i problem nieco „wyłupiastych” oczu. Ksiądz zdecydował na zrobienie konserwacji od nowa. A zatem ściągnięto stare-nowe powłoki farb. Najtrudniejszym etapem było ściągnięcie zaprawy gipsowej, którą ktoś potraktował srebrzone pierwotnie chmury. Być może nie chciała się trzymać farba na resztkach srebrzenia. Przy okazji zaszpachlowano wtedy nierówności. Z benedyktyńską cierpliwością udało się to ściągnąć do właściwej warstwy, w której naprawiono ubytki i posrebrzono na nowo. Ponieważ figura jest dość duża i ma wiele zakamarków i skomplikowanych kształtów łatwo nie było. Kula ziemska, też została „zagipsowana” i pomalowana na niebiesko, choć pierwotnie była wykończona laserowanym srebrem. Daje to efekt metalicznego koloru. Tak też zrobiłam.

Figura jest częścią feretronu (ostatnie zdjęcie) Trójcy Świętej. Postać Ducha Świętego została w feretronie, który nie był częścią mojej renowacji. Sam feretron prawdopodobnie też wyglądał pierwotnie inaczej, ale na razie nie został poddany ponownej konserwacji. Niby ładnie, ale bez właściwego smaku.

„W pewnym momencie obecność Boża przeniknęła moją całą istotę, umysł mój został dziwnie oświecony w poznaniu Jego Istoty; przypuścił mnie [Bóg] do poznania swego życia wewnętrznego. Widziałam w duchu Trzy Osoby Boskie, ale jedna Ich Istota. On jest sam, jeden, jedyny, ale w trzech Osobach, ani mniejsza, ani większa jedna z Nich; ani w piękności, ani w świętości nie ma różnicy, bo jedno są. Jedno, absolutnie jedno są. Miłość Jego przeniosła mnie w to poznanie i złączyła mnie ze sobą. Kiedy byłam złączona z jedną [Osobą Boską], to także byłam złączona z drugą i trzecią [Osobą Boską], tak że, jak się łączymy z jedną, przez to samo łączymy się z tymi dwiema Osobami – tak samo jak z jedną. Jedna ich jest wola, jeden Bóg, chociaż w Osobach Troisty. Kiedy się duszy udziela jedna z trzech Osób, to mocą tej jednej woli jest złączona z trzema Osobami i jest zalana szczęściem, które spływa z Trójcy Przenajświętszej; tym szczęściem karmią się święci. Szczęście, jakie tryska z Trójcy Przenajświętszej, uszczęśliwia wszystko, co jest stworzone; tryska życie, które ożywia i daje wszelkie życie, które z Niego bierze początek. W tych chwilach dusza moja doznała tak wielkich rozkoszy Bożych, które trudno mi wyrazić (Dz. 911).”

Polecam do przemyślenia…