Krzyż przez wszystkie czasy był znakiem sprzeciwu. Przez to stawał się poraniony, zbezczeszczony, niepotrzebny. Można by powiedzieć, że poniekąd taka jego rola. Od początku znosił zranienia i sprzeczność. Ze znaku haniebnej śmierci stał się znakiem największego zwycięstwa. Ze śmierci zrodziło się życie. Czyż mało tu sprzeczności? Wielu mądrzejszych ode mnie o krzyżu mówiło i pisało. Ja się jeszcze krzyża muszę uczyć (pewnie do końca życia).

Bo miłość krzyżem się mierzy, bo nadzieję krzyżem się mierzy, bo chrześcijaństwo krzyżem się mierzy, bo wolność krzyżami się mierzy, bo Polskę krzyżami się mierzy. (bp. J. Zawitkowski 14.09.1986.)

„Tak jak wtedy i dziś wiele przechodzi koło krzyża, wielu przystaje, spoglądając przelotnie na Tego, który wisi na owej szubienicy, i gwałtownie przyśpieszają kroku. Bo nie chcą mieć z tym nic wspólnego. Wielu przechodząc rzuca bluźnierstwa, czasami gestem nienawiści zaciska pięść.
Wielu zatrzymuje się i pozostaje. Bo tu jest ich miejsce. Bo tutaj znaleźli wszystko. Więc zostają. Klękają. Całują rany”. (K. Rahner)

„Tam, gdzie stawia się krzyż, powstaje znak, że dotarła już Dobra Nowina o zbawieniu człowieka przez Miłość”. (Jan Paweł II)

Ale trzeba też pamiętać, że: „Krzyż wbity na Golgocie tego nie wybawi, kto sam w sercu swoim krzyża nie postawi” (A. Mickiewicz)

Polecam też rozważania o krzyżu.

A teraz trochę o przedstawionym obrazie. Dlaczego akurat ta reprodukcja? Niektórzy wiedzą i to wystarczy. Obraz pt. „Ukrzyżowanie” namalował ok. roku 1632 malarz hiszpański Diego Valázquez. Fundator tego obrazu chciał podobno w ten sposób odpokutować za grzechy. W książce José H. Prado Flores, Ângela M. Chineze „Urzekająca śmierć Jezusa” tak opisano ten obraz:

„Ukrzyżowanie, namalowane przez Diego Velázquez’a ma swoje ramy w robiącej ogromne wrażenie ciemności, która przywołuje czarne chmury, tak, że wydają się władać tajemnicą. Bez wątpienia, w centrum, jak zwycięskie słońce, które rozsiewa swoje promienie, znajduje się Ukrzyżowany, o łagodnym i majestatycznym wyglądzie. Jego głowa ukazuje tajemnicę paschalną, ukoronowana cierniem, ale otoczona błyszczącą i o wiele większą aureolą światła. Nie jest oświetlony żadnym zewnętrznym źródłem światła. To Jego osoba jest źródłem światła, ponieważ Jezus jest słońcem sprawiedliwości, w którego promieniach znajduje się zbawienie dla wszystkich ludzi (por. Mal 3, 20). Skazaniec stoi. Z postawą władcy i autorytetem panuje nad krzyżem, to nie krzyż panuje nad Nim. Ma się wręcz wrażenie, że On podnosi swoje ramiona w geście zwycięstwa. Obok Jezusa i Jego krzyża, nie ma żadnego innego elementu lub postaci na tym obrazie, ponieważ On, Pan jest jedynym centrum historii.
Głowa i ciało przedstawiają zarówno Jezusa jak i nas samych. Głowa (Jezus), cierpi aby Jego ciało (my) mogło uczestniczyć w świetle życia. Połowa jego twarzy jest zakryta, ponieważ istnieje niesłychane i niewyobrażalne cierpienie, ale druga połowa pozostaje widzialna, aby pokazać nam, że w zależności od tego z jakiej perspektywy patrzymy na krzyż, możemy odkryć oblicze Boga lub nie.
Krzyż jest wykonany estetycznie, wręcz doskonale wykonany, to nie jest zwykły bal wbity w ziemię lub bezkształtny pień. Jego estetyczne wykonanie przypomina nam, że za tym cierpieniem kryje się doskonale opracowany plan Boga.
Tabliczka z napisem w językach: religii (hebrajski), wiedzy (grecki) i polityki (łaciński), ukazuje, że Pan włada wszystkimi dziedzinami, jako Król Najwyższy. On króluje i włada z tronu krzyża, jest Królem i Panem, chociaż jego korona jest z cierni. Jezus Velázquez’a jest równocześnie boski i ludzki.”

A tymczasem wielki post, krzyż w drogę rusza, by spełniać swoje zadanie i by „na jaw wyszły zamysły serc wielu”. Szatanowi chyba to nie w smak, bo próbuje mącić…